En toen waren we vandaag ineens op de dag af 2 jaar in Zwitserland…. Twee jaar met vele ups, een enkele down, maar terugblikkend kunnen we wel zeggen dat we tot nu toe de juiste beslissing hebben genomen. Het was tijdens de zwangerschap van Annika een enorme stap, maar uiteindelijk ging het allemaal zo snel dat we eigenlijk geen tijd hadden om op dat moment stil te staan, laat staan achterom te kijken. Inmiddels hebben we daar natuurlijk wel de gelegenheid toe gehad.
Het belangrijkste gemis is toch wel je familie en je naaste vrienden om de hoek. Inherent aan de emigratie is dat de afstand fysiek gewoon groot is. Kinderen komen niet meer wekelijks (of vaker) bij opa en oma bijvoorbeeld. Gelukkig bleek de afstand goed te overbruggen en zijn er over en weer heel wat bezoeken afgelegd. Daarnaast zijn er zowel hier, als in Nederland (en dat klinkt raar, maar degenen die het betreft weten vast wie en wat ik bedoel) mooie nieuwe vriendschappen ontstaan. Contacten die er waarschijnlijk niet of veel minder intensief waren geweest als we niet weg waren gegaan…
We hebben een prachtig groot huis, een leuk inkomen, ook in dat opzicht letterlijk een verrijking. En die verrijking is er gelukkig ook in immateriele zin. Ik denk dat de onderdompeling in een compleet nieuw land een absolute uitdaging is geweest met name voor de kinderen, maar nu achteraf zeker ook als verrijking kan worden beschouwd. Ze spreken allemaal goed Duits en Annika lijkt zich nu al tweetalig te ontwikkelen. (ondanks het feit dat we in huis overwegend Nederlands praten).
Het cultuurverschil leek klein, maar naarmate we hier langer wonen merken we toch wel duidelijk verschillen. Zwitsers zijn veel minder direct en hebben erg veel moeite met direct ‘nee’ zeggen bijvoorbeeld. Ze zullen niet snel iets weigeren, maar er flink omheendraaien met allerlei tegenargumenten. Soms wel eens lastig om mee om te gaan. Evenals het onbeperkte respect van velen voor bijvoorbeeld artsen en leerkrachten. Je merkt vaak dat ze veel minder kritisch durven te reageren en vaak een erg passieve, afwachtende houding aannemen. Ook is het spontaan koffiedrinken hier niet echt gebruikelijk, zeker niet bij de wat oudere generatie. Gelukkig ook daarmee inmiddels een aantal mensen gevonden die het niet erg vinden om af en toe te worden verrast met een spontaan bezoekje, maar die ook nee durven zeggen als het eens even niet uitkomt.
De omgeving waar we terecht zijn gekomen is enerzijds wat tegen gevallen, voor hoge bergen moeten we toch echt een uurtje in de auto zitten. En sneeuw valt er hier net zo weinig als in NL. Aan de andere kant hebben we nu een stukje Zwitserland waar we met water, bossen en heuvels een prachtig paradijs hebben gevonden. Zowel voor ons als voor de kinderen genieten we regelmatig van een dag buiten, wandelen, aan het water of soms ook gewoon lekker in de auto. En met 4 uurtjes rijden zit je in Italië, de Middelandse zee binnen een dag gemakkelijk bereikbaar.
De zwangerschap en geboorte van Leoni zijn natuurlijk een hoofdstuk op zich. Thuisbevallen in Zwitserland is letterlijk een unieke ervaring geweest, maar we zijn erg blij dat deze dame er ook nog bij is gekomen. De bureaucratie die je dan (als buitenlander) tegenkomt was wat minder, maar die hebben we inmiddels ook overleefd.
Geen idee wat de komende tijd ons zal brengen, we weten wel dat we nu op dit moment zeker niet van plan zijn terug te gaan naar Nederland!
leveninzwitserland 